Dumka na dwa rowery

Mój rowerze! W butach bloki,
Na oponach nieszerokich,
Woź mnie pośród barwnych błoni,
Chcę cię trzymać w mojej dłoni.

Mój rowerze, mój leciutki,
Z tobą wszelkie nikną smutki,
Z tobą rośnie moje udko,
Ja o tobie śnię słodziutko.

Kiedy stoisz boś zepsuty,
Ja się snuję, chodzę struty.
Jak bez ciebie dni mam przeżyć
I z twym brakiem mam się zmierzyć?

Gdy podpierasz tylko ścianę,
To wytwarza we mnie ranę.
Nieść ci pragnę pomoc wtedy,
Chcę wyciągnąć z takiej biedy.

Może kupię ci do pary,
Nową damkę za dolary,
Byś z kimś sobie skrzypiał nocą,
Gdy się piasty zawilgocą.

Mój rowerze szosowładny,
Z tobą jadę do miejsc ładnych,
Z tobą wiele przygód miałem,
Z tobą mknę przez życie całe.

Poprzez gęste ciemne knieje,
Przez bezdroża, gdzie wiatr wieje.
Świat poznaję, naprzód zmierzam,
Żadnej chwili jest mi nie żal.

Jak nie cieszyć mam się z tego?
Ty mi dajesz w bród dobrego,
Ty nadajesz blasku twarzy,
Wciąż się wiele może zdarzyć.

Jakże miałbym cię porzucić,
Dać zaniknąć mojej chuci,
Co napędza mnie w tym życiu,
Pomagając w nici wiciu?

Ja wpatrzony, jak w gnat sroka,
Już się ciśnie łza do oka,
W dzień deszczowy, w niepogodę,
Rozmazuję się.