Internet łączy ludzi

Mam dowód, że Internet ludzi złącza.
Mnie złączył z Anią z Nowego Sącza,
Chociaż mieszka ode mnie daleko,
Za górami, za lasami i niejedną rzeką.
Dzieli nas balustrada kilometrów wielu,
A zobaczyłem ją siedząc sobie w fotelu,
Jak nieśmiałym gestem twarz zasłania,
Ta nieznajoma, całkiem mi obca Ania.
W windowsa zaklikałem po cichutku,
By rozproszyć opary mego smutku.
Odkliknęła do mnie w małym okienku,
Godną damy, składnią pełną wdzięku.
Rozmowy tak się kleiły między nami,
Że wyzwoliły we mnie emocji tsunami.
Drżałem, gdy śmiechem mnie karmiła,
Bo w słowach drzemie ogromna siła.
Kilobajty danych, ani nawet megabity,
Nie są w stanie opisać tejże kobity.
Nieczytelne są wcale dla oka, ni ucha.
Serce je dla mnie dyskretnie podsłucha.
Ze zdań iście anielską naturę wyłowi,
Nadając kolorów szarzejącemu bytowi.
Nie wiedziałem, że to mą wenę ocala,
I zaleje mnie wielka natchnienia fala.
Przejść chciałbym w końcu do sedna,
A konkluzja może być wyłącznie jedna.
Co net złączył, niech nikt nie rozdziela,
Niech się rodzą konkubinaty i wesela,
Niech kwitną relacje czysto wirtualne,
Bo korzyści mogą być całkiem realne.

© Mirek W. / Klik, klik, może poklikamy razem?