Strava

Jadę gdzieś i mocno sapię,

Z wyczerpania z nosa kapie.

Wiozę na ramieniu duszę -

Jeszcze z trasy wrócić muszę.

Już od tego pokręcenia

Jestem cieniem swego cienia.

Ból potwornie mi doskwiera,

Jednak w korbę wciąż napieram.

Niejeden mnie czekał szczyt

I wiatr w oczy, zębów zgrzyt.

Czuję jak serce kołace -

Wielką cenę za to płacę,

Pokazując dzisiaj światu

Ile we mnie majestatu;

Jak połykam te kilosy -

Oby dał mi ktoś kudosy.

Lecz choć jestem fest zmęczony,

Wyduldałem trzy bidony,

Nie dosięgną mnie oklaski,

Póki w Stravie nie ma traski.

Czy bateria to wytrzyma?

Ni ma śladu? Dumy ni ma 😖

© Mirek W. / Jak na razie, to moja największa duma na Stravie :)